Hij weet het nog goed. Toen ze twintig waren beschouwden Yvan en zijn vrienden in hun jeudige overmoed de vijftigjarigen als aftandse kerels die met één been in het graf stonden. En nu is het zijn beurt. Hij is vijftig. In enkele maanden verloor hij zijn vader, zijn moeder en zijn baan. Zijn vrouw Florence werkt heel veel, neemt vaak het vliegtuig en leeft in andere tijdzones. De kinderen hebben het nest verlaten. Logisch dat Yvan het spoor een beetje bijster is. Hij heeft zijn toevlucht gezocht in de Jura, bij zijn boezemvrienden Thierry en Sandra. Met zijn kleren, zijn boeken, zijn spulletjes. Vrijwel een heel leven in een paar dozen...
Vijftig jaar... Het is misschien het einde van de reis, maar het is wel een mijlpaal die je niet in de koude kleren gaat zitten.
