| Info: | Traurig, onze koning, heeft ons altijd behoed, soms tegen onze eigen wil een, voor degeneratie, de ontaarding die de rasvermenging heet. Wie kan hem dat ten kwade duiden? Maar toen jouw moeder in het kraambed stierf, hoewel ze onvruchtbaar was, kon ik mij er niet toebrengen de doden wat er mij restte van haar, wat mij nog eerste, te doden. Ewïlnir moge mij doodbliksemen, ik heb zijn wet - en die van Traurig - met voeten getreden. Ik ben met jouw gevlucht in dit vervloekte woud waar ik je hebt opgevoed. Maar nu zijn ze ons op het spoor. Binnen enkele dagen, misschien enkele uren, zullen ze voor onze deur staan. |
